برای بررسی اثرات جدایه های باکتریایی قارچ دکمه ای بر رشد میسلیوم T. aggressivum f از آزمایش کشت دوگانه استفاده شد.
دوسفر به دلیل رشد ضعیف میسلیوم A. bisporus بر روی محیط های مصنوعی ( مانند دکستروز آگار سیب زمینی و غیره)، محیط عصاره کمپوست قارچ دکمه ای (CEM) همانطور که توسط Rainey توضیح داده شد تهیه شد و برای تضمین رشد میسلیوم A استفاده شد.
یک پلاگ میسلیوم (0.5 سانتی متر) از هر ایزوله T. aggressivum f. aggressivum در فاصله ای نزدیک به 2 سانتی متر از لبه یک ظرف پتری قارچ دکمه ای امروز (قطر 9 سانتی متر) حاوی CEM قرار داده شد و یک حلقه از هر ایزوله باکتری به طرف مقابل رگه هایی زده شد.
همین فرآیند برای هر فعل و انفعال قارچ دکمه ای انجام شد و در دمای 25 درجه سانتی گراد به مدت 7 روز انکوبه شد آزمایش‌ها در قالب طرح فاکتوریل کاملاً تصادفی با چهار تکرار اجرا شد.
در گروه شاهد، تنها شاخه های میسلیوم جدایه های T. aggressivum f. aggressivum قرار گرفتند.
در هر تیمار، رشد شعاعی کلنی قارچ دکمه ای T. aggressivum f. تهاجمیبا استفاده از کولیس اندازه گیری و با کنترل مقایسه شد.
پنج روز بعد، مهار رشد T. aggressivum fناشی از هر ایزوله باکتری با استفاده از فرمول زیر در قارچ دکمه ای تعیین شد.
برای استفاده در آزمایش های کشت دوگانه، شاخه های میسلیوم (0.5 سانتی متر) سویه A . bisporus از کلنی‌های 7 روزه در حال رشد در CEM گرفته شد و همانطور که ذکر شد، آزمایش‌های کشت دوگانه با جدایه‌های باکتریایی انجام شد.
آزمایش‌ها در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار اجرا شد در گروه کنترل، فقط شاخه های میسلیوم سویه A . bisporus روی CEM قرار داده شد.
در هر تیمار، رشد شعاعی کلنی سویه A . دوسپوروسبا استفاده از کولیس اندازه گیری و با کنترل مقایسه شد.
هدف: هدف از این مطالعه بررسی ماهیت استروما (دژنراسیون سویه) در قارچ دکمه سفید و شناسایی علل تغییرات ژنتیکی بود.
روش کار: در این آزمایش ده زیر کشت متوالی از میسلیوم مادر بر روی محیط کشت دکستروز آگار قارچ (PH: 2/6) تولید شد و تغییرات ژنتیکی میسلیوم پس از ده زیر کشت متوالی مورد بررسی قرار گرفت.
استخراج DNA پس از نمونه برداری از میسلیوم های مادر، نرمال و کرکی انجام شد.
شش جفت پرایمر طراحی شده و قطعات تکثیر شده در شش ژل پلی آکریل آمید قرار گرفتند قطعات DNA با استفاده از رنگ آمیزی نقره مشاهده شدند.
مقایسه ژنتیکی بین میسلیوم های مادر، نرمال و کرکی با روش پلی مورفیسم طول قطعه (AFLP) تقویت شده انجام شد و نتایج با استفاده از POPGENE مورد ارزیابی قرار گرفت.
